Op het moment van schrijven vind ik zelf bij een emotionele laag. Niet dat ik depressief ben, integendeel, er zijn dagen als vandaag, dus ik woon in een intense manier dat ik leef in veel verschillende aspecten te maken hebben met onderwijservaring. Ik ben emotioneel uitgeput, dat is zeker en ik voel de pijn van het verlies in de diepten van mijn ziel diepten, terwijl de persoon weg is niet eens heel dicht bij me stond.De telefoon ging in de vroege ochtenduren, toen wij beiden ( mijn vriendin Cynthia en ik) nog in bed. Cynthia C. tante had haar man onlangs werd uitgeroepen tot R overleed in het ziekenhuis. Cynthia was het haar hele leven, dus de schok was des te groter voor hen dan werd ze overweldigd door alle emoties. Nadat hij maande hen aan om tot rust te komen, zullen we eerst een poging doen om te ontspannen. In de eerste plaats een snelle douche om wakker te worden en dan een snelle hap te eten, want het is soms erg laat, kwamen we aan bij het ziekenhuis worden.Uiteindelijk geconfronteerd met het levenloze lichaam van R. Het zou een onbeschrijflijk gevoel dat je op dit moment ervaren. Eigenlijk, mijn zorgen waren vooral op C, want ze heeft het allemaal gezien en ze was plotseling alleen voor alles, omdat iedereen (behalve ons) op vakantie was. Tijdens teruggestuurd naar het land, maar het zou een half uur duren voordat iedereen in Den Haag was.Daar waren we in het ziekenhuis, in een emotioneel geladen situatie, waar iedereen nog vol van emotie. Langzaam maar zeker druppelden binnen de familie en ze waren allemaal met de boodschap dat de wereld had gesloten werd geconfronteerd R meer.Ik niet nog steeds beschouw mezelf als een soort een buitenstaander van de familie. Ik denk niet dat ik het recht heb, moeilijk te geloven dat ik al de familie weten, zelfs als ik een relatie met Cynthia, en ook al is het wederzijdse gevoelens van acceptatie en ik weet dat gevoel van kwaliteit binnen het gezin dan ik al soort familie geaccepteerd. Een dag zoals vandaag is als een test voor mij. Niet dat ik alleen worden verhandeld met het idee om te komen dichter bij Cynthia familie, nee, ik handelde uit altruïsme, en de steun van de wetenschap dat ik weet dat je kunt gaan zo diep een gevoel van verlies. Natuurlijk, het leven van ieder individu op zijn weg, maar dat betekent niet dat ik begrijp niet hoe kan iemand in deze situatie voelt, wat is leegte gemaakt met zo'n grote drastische gebeurtenis.Uiteindelijk begon met de tranen te stromen het niets. We waren al thuis om het huis te regelen van C naar alle aspecten van de begrafenis. Hoewel een paar keer kreeg ik een brok in mijn keel bij het lezen van verschillende gedichten die gaan over een begrafenis kaart. Het enige wat ik kon denken was "dat ik moet gaan, of dat iemand komt te overlijden van mijn eigen directe familie, wat een enorme verdriet dat teweeg zal brengen." Eigenlijk is dit een grappig idee, want samen met dat in gedachten geconfronteerd met de eindigheid van het leven, het was een term, dan heb ik zweefde door mijn hoofd voortdurend: memento mori - de vergankelijkheid van het leven. We zijn allemaal dood zijn, kan er geen levend wezen te ontsnappen aan de sluiting einde van de reis van het leven. Het is heel bitter om dit te realiseren, dat wat we ook doen, niets zal beslissen, want als was het onze tijd om te gaan. En toch zijn we weigeren te accepteren, of in ieder geval, verwerpen wij alle ons neergelegd bij het feit dat we allemaal weg gaan in overleg. Op dit moment is dat je als individu, de wet maakt het mogelijk beperkt door deze kennis, het moment dat het nihilisme wordt toegegeven dat het leven van geen waarde heeft.En weer, dat mijn vrienden is echt een gevaarlijk idee. Voor iemand die fantasieën tot de dood, niet de waarde het leven en is zelfs nog beter dood dan levend, dan is het leven voor de betrokken persoon, een schokkende ervaring. En op dit punt, dat religie en geloof ons kunnen leiden, kunnen we niet accepteren dat wij leven tot aan het einde van wat we willen en als mensen niet kunnen accepteren dat de ziel is een stof die kan een visionair te zijn , een fenomeen dat we onszelf als een besef van het leven die onlosmakelijk verbonden is met onze zintuiglijke lichaam.En dacht waarom niet aangesloten? Onwetendheid is een zegen, kunnen ze de pijn verlichten, als je durft te geloven in de bovenstaande zintuiglijke verschijnselen. En dat is gewoon niet de moeite waard om aan te nemen als lid? Mijn vrienden, ik dank u voor het lezen van deze persoonlijke blog. Mijn hoofd kan niet rusten, maakt niet uit hoe hard ik ook probeer. En hopelijk vind ik nu de rust heb ik lang in het bijzonder in die tijd, door al mijn gedachten, mijn gevoelens en mijn verdriet zetten.Een op het digitale papier heel dikke knuffel van Half, je semi-filosoof.